/>
به نظر می رسد فوق العاده است که فقط یک ماه پیش بود که این وبلاگ در مورد coronavirus جدید بنام Covid-19 نوشت. در آن زمان هنوز مشخص نبود که آیا این موضوع به یک بیماری همه گیر تبدیل می شود یا خیر. اکنون شکی نیست. همانطور که این وبلاگ گزارش داده است ، Covid-19 در چین آغاز شده است و مقامات برای کنترل آن طیف وسیعی از اقدامات دقیق را اعمال کرده اند که بسیاری از آنها تأثیر منفی بر حفظ حریم خصوصی داشته اند. سوالی که پرسیده می شد این بود که آیا سایر کشورها هنگام برخورد با کورو ویروس ها همین تکنیک ها را قبول می کنند یا خیر. جوابها شروع می شود.
به عنوان مثال ، در كره جنوبی ، دولت "دستورالعمل های ایمنی" را برای شهروندان خود می فرستد ، و آنها را نسبت به موارد جدید كروناویروس هشدار می دهد. برخی از این اطلاعات شامل اطلاعات دقیق شخصی است ، همانطور که گاردین گزارش می دهد:
"یک زن در دهه شصت اخیراً آزمایش مثبتی را پشت سر گذاشته است" ، یک متن معمولی می خواند: "روی پیوند مکانها کلیک کنید او قبل از بستری در بیمارستان وی دیدار کرده است. " با کلیک بر روی پیوند ، کاربر به وب سایت یک دفتر منطقه دسترسی پیدا می کند که مکان هایی را که بیمار قبل از انجام آزمایش مثبت از وی بازدید کرده بود ، لیست می کند. این هشدارها به عنوان پایه ای برای برنامه های تلفن های هوشمند استفاده می شود که نمایشگرهای بصری از کجا بیماران Covid-19 را در اختیار شما قرار می دهد و کاربران نزدیک به آنها چقدر نزدیک بودند. در حالی که این به افراد کمک می کند تا در معرض خطر بودن خود را تعیین کنند ، اما اغلب به این معنی است که می توان هویت فرد را نیز مشخص کرد.
در اتحادیه اروپا ، مقررات مربوط به حمایت از داده های عمومی (GDPR) ، مسائل پیچیده است ، که کنترل های دقیقی در مورد نحوه جمع آوری و استفاده از داده های شخصی ، حتی در طول همه گیری ها ، قرار می دهد. برای کمک به شرکت ها برای حل این مشکل ، آژانس های ملی حفاظت از داده ها مشاوره هایی را منتشر کرده اند ، به عنوان مثال در ایرلند ، دانمارک و فرانسه ، که به کارفرمایان هشدار می دهد که مانند موارد زیر اقدام نکنند: [19659002قرائتاجباریدمایبدنهرکارمند/کارآفرین/بازدیدکنندهکهروزانهبهمدیریتآنهاارسالمیشود
یا مجموعه سوابق پزشکی یا پرسشنامه های کلیه کارمندان / پیمانکاران. رویکرد اصلی مبارزه با بیماری اپیدمی کوراو ویروس استفاده از فناوری دیجیتالی برای ردیابی مخاطب است: هر کسی را که با شخصی که با آن تشخیص داده شده از کرونا ویروس پیدا کرده است ، در تماس نزدیک پیدا کنید. در صورت لزوم قابل آزمایش و قرنطینه است. تیمی از متخصصان تحقیقات پزشکی و زیست پزشکی از دانشگاه آکسفورد یک سیستم جستجوی تماس با استفاده از تلفن هوشمند را پیشنهاد کردند. افراد برنامه را بر روی تلفن خود نصب می کنند و در صورت آلوده شدن ، از آن برای اطلاع رسانی به سرویس مرکزی استفاده می کنند ، و سپس کاربران دیگر برنامه را که در مجاورت آنها هشدار می دهند هشدار می دهد. فرد تازه آلوده این تیم تشخیص می دهد که اگر این رویکرد اخلاقی باشد ، حفظ حریم خصوصی یک مسئله اساسی است. اپیدمیولوژیستهای آلمانی در همین راستا فکر می کنند. یک راه اندازی آلمانی در حال حاضر روی یک برنامه مشابه کار می کند. اما نگرانی سنتی آلمان برای حفظ حریم خصوصی بدان معنی است که بسیاری از آنها نسبت به این حرکات احتیاط دارند. از طرف دیگر ، دولت بلژیک هیچ صلاحیتی ندارد و قصد دارد از داده هایی که توسط ارائه دهندگان مخابراتی ارائه می شود برای ردیابی افراد استفاده کند. اسرائیل همچنین به تازگی تجزیه و تحلیل گنجینه مخفی داده های تلفنی را برای شناسایی افراد نزدیک به افراد آلوده مجاز کرده است.
مانند آلمان ، خطر ابتلا به آزادی شخصی یک مشکل اساسی در ایالات متحده است. بنیاد الکترونیکی مرزی ادعا می کند:
تلاش های ویژه آژانس های بهداشت عمومی برای مقابله با شیوع COVID-19 ضروری است. در دنیای دیجیتالی ، مانند دنیای بدنی ، سیاست های عمومی باید منعکس کننده تعادل بین کالاهای عمومی و آزادی های مدنی باشد تا از سلامت و امنیت جامعه ما در برابر بیماری های واگیر محافظت شود.
گوگل و فیس بوک ایده تجزیه و تحلیل حرکات جمعی میلیون ها نفر از کاربران خود را برای کمک به الگوی گسترش کروناویروس در نظر گرفته اند. ایده این است که داده های جمع آوری شده و ناشناس از تلفن های هوشمند در سازمان های دولتی به اشتراک گذاشته شود. طبیعتاً ، انبوه بودن داده های ارائه شده نگرانی هایی را ایجاد می کند ، زیرا به راحتی اجازه می دهد تا مقامات در صورت دسترسی جزئیات بیش از حد ، همه را دنبال کنند.
یک پروژه منبع باز به نام CoEpi وجود دارد – جامعه اپیدمیولوژی در عمل – که تلاش می کند ردیابی مخاطبین دیجیتالی را در حالی که تلاش های جدی برای محافظت از حریم خصوصی انجام می دهد ، فعال کند. به عنوان مثال ، برنامه CoEpi هنگام به اشتراک گذاشتن داده های حساس از شما درخواست اجازه می کند و داده های خصوصی فقط در صورت عدم رضایت کاربر به اشتراک گذاشته می شوند. در این شرایط ، سیستم به گونه ای طراحی شده است که فقط می تواند حداقل اطلاعات لازم را فاش کند ، به گونه ای که هویت واقعی شرکت کنندگان داوطلب "حداکثر" پنهان باشد:
سرور وجود خواهد داشت. اصلی قابل دسترسی عمومی که توسط انجمن CoEpi برای مدیریت ثبت برنامه های جدید ، علائم و گزارش های آزمایش و غیره مدیریت می شود. این سرور سعی خواهد کرد هیچ یک از [personally identifiable information] افراد را حفظ نکند. آدرس های IP مشتری در یک بانک اطلاعاتی ذخیره نمی شوند و برای ثبت پرونده ها برای طولانی تر از حد لازم ذخیره نمی شوند. شماره تلفن و آدرس پست الکترونیکی به هیچ وجه با کاربر در ارتباط نخواهد بود. "حساب کاربری" در سرور با نام های کاربری و کلمه عبور وجود نخواهد داشت: اگر شخصی تلفن جدیدی بدست آورد ، مجبور است مجدداً همه آنها را ثبت کند دفعه بعد که با او تماس برقرار کنید این یک نشانه امید است که فناوری دیجیتال می تواند برای ردیابی مخاطب مورد استفاده قرار گیرد بدون اینکه افراد مجبور شوند از تمام حریم شخصی خود صرفنظر کنند بیشتر تردید است که آیا دولتها مایل به دستیابی به این توازن هستند.
تصویر برجسته جان اینگل.
درباره Glyn Moody
Glyn Moody یک روزنامه نگار آزاد است که در مورد حریم خصوصی ، نظارت ، حقوق دیجیتال ، منبع باز ، حق چاپ ، حق ثبت اختراع و سیاست های مربوط به فن آوری دیجیتال می نویسد و صحبت می کند. وی شروع به پوشش استفاده تجاری از اینترنت در سال 1994 کرد و اولین فیلم سینمایی عمومی را در لینوکس نوشت ، که در اوت 1997 در Wired ظاهر شد. کتاب او با نام "Rebel Code" اولین و تنها است تاریخچه دقیق ظهور منبع آزاد. در حالی که اثر بعدی وی ، "کد زندگی دیجیتال" ، به بررسی بیوانفورماتیک – تقاطع انفورماتیک با ژنتیک می پردازد.
